کمی صادقانه تر

با این عید نوروزی که گذشت ، خانواده های شهدای پرواز سی ۱۳۰ چهارمین نوروز را بر مزار عزیزانشان تحویل گرفتند و  تا آنجا که بنده می دانم ، همسران جوان آن بچه ها ، هنوز هم به تنهایی عهده دار تربیت و رشد فرزندنشان هستند...

ساعات پایانی دیروز ، حدودن ۲۳.۳۰ دقیقه ، مستندی از شبکه ی نخست رسانه ی ملی به روی آنتن رفت که مضمون آن یاد داشتی بود از شهید علیرضا خیرخواه ، راستش هفته ی پیش ، جمعه ، قبل از تحویل سال ، علی رغم آنکه خودم را برای حضور در کانون اصلاح و تربیت آماده می کردم ، تمامن ذهنم مشغول بهشت زهرا بود! اما هر چه کوشیدم دلیل این مشغله ی ذهنی را پیدا کنم ، تلاشم ناکام ماند تا اینکه مستند شهید خیرخواه شصتم را خبردار کرد که همه ی خانواده های شهدای پرواز سی ۱۳۰ هنوز هم ، تحویل سال ، کنار مقبره ی بچه ها در قطعه ی اصحاب رسانه ی بهشت زهرا هستند و من غایب این حضور بودم.

اولین چیزی که هنگام مشاهده ی آن مستند به ذهنم خورد ، تیتر همین یاد داشت بود! و پس از آن سه سال و اندی گذشته ، بدون بچه های سی ۱۳۰ ، همه ی بی معرفتی ها و کوتاهی های حاکمیت ، صدا و سیما ، ارشاد ، بنیاد شهید و... از مقابل چشمانم رژه رفت و البته همدلی که باید میان خانواده های این شهدا می بود و نبود!

چیزی که مرا برای همه ی آنچه در توانم بود و انجام دادم ، مجاب می کرد تنها یک حس بدهکاری بود به حسین عرب احمدی و بس... اما در مدتی که مرتبط با خانواده های این شهدای مظلوم بودم ، هرگز نفهمیدم چرا میان این عزیزان وحدت کلمه نبود! هنور هم متعجبم...

شهدای پرواز سی ۱۳۰ ، همگان ، چه بچه های ارتش ، چه ساکنان شهرک ، و چه حتی آن تعداد عزیزی آخرش هم معلوم نشد که بودند و بچه های صدا و سیما و جراید ، همه به معنای واقعی کلمه ، مظلومند و در حق خودشان ، پدران و مادران و همسران و فرزندانشان ظلم صورت گرفته و اینطور که پیش می رود این ظلم بی دادخواه باقی خواهد ماند ، این وجه اشتراکی است که این شهدا و بازماندگانشان را به هم پیوند می زند... بچه های سی ۱۳۰ قربانی خطایی شدند که در عین سادگی رخ داد و امروز هم وابستگانشان که قربانی بی مبالاتی مسئولین هستند ، دارند خودشان را قربانی تک روی ها می کنند و این نکته خطری بسیار مهلک است...

آنچه کنوانسون ورشو که قانونی بین المللی است در پی می آورد در وحله ی نخست اهرمی است که حکومت را تنبیه کرده و وادار می کند که به سوی اصلاح جدی ناوگان هوایی برود و در دومین قدم آینده ی فرزندان و همسران قربانیان خطای انسانی را تضمین می کند ، آدم هایی که بواسطه ی خطای آدم هایی دیگر از وجود پدر و همسرشان محروم شدند ، از عاطفه ی همسرانه و پدرانه محروم شدند ، و متحمل بزرگترین ضربه ی روحی گشته اند ، آینده شان بی تردید به خطر افتاده است ، به چه امیدی می توانند آینده را پیش رویشان ترسیم کنند؟ و قوانین بین المللی فارغ از تلاش هایی که در جهت بی اعتباری شان صورت می گیرد ، حافظ منافع بشریت هستند و آن چیزی که می تواند در کنار این قوانین به بهبود اوضاع اینچنین قربانیان کمک کند همدلی است ، وحدتی که می تواند مجلس را تشکیل دهد ، دولت را شکل دهد و حاکمیت را برای روانکاری امور اجتماع بوجود آورد ، بی تردید می تواند از این ارکان بخواهد که در جهت شفاف سازی اموری اینچنین هم تلاش کند و لازمه ی دست یابی به حق ، طلب کردن و طلب کننده ی مقتدر ، جمعیت است.

به نظرم می رسد ، تک روی برخی از عزیزان وابسته به این شهدا که بی تردید تلاشی است در جهت مانایی یاد آن شهدا و مرهمی است بر داغ فقدان آنان که گاهن در قالبی اجتماعی و کلان تنها به عده ی خاصی از آن شهدا می پردازد ، نتیجه ای جز ایجاد دلمردگی در میان دیگر بازماندگان آن حادثه ندارد ، آنچه بعنوان برادری کوچک در دلم مانده است این است که عزیزان دل ، هنگامی که قصد می کنید با استفاده از ابزاری ملی همچون رسانه ی ملی ، رسانه های شهری همچون تبلیغات شهری که تعلقی عمومی به همه ی مردم دارد و بی تردید گستره ای موثر را پوشش می دهد ، به شهیدتان بپردازید ، به یاد خانواده ی آن شهیدی بیافتید که دستش از چنین ابزارهایی کوتاه است ، به آن فکر کنید که آن خواهر ، آن مادر و آن همسر و فرزند شهیدی که خروجی تلاش شما را منحصر به یک یا چند شهید می بیند ، چه حسی پیدا می کند؟ مگر شهید او با شهید شما فرقی داشته؟!

صرف نظر از سوابق بچه های که بی تردید نسبت به هم سنگین و سبک است ، بی تردید سنجش طبقه ی مقام شهادت از داشته ها و اختیارات من و شمای انسان خارج است ، اطمینان دارم ، شهدا هم از این بابت ناخرسندند ، پس خودمان را مدیون شهدا و دیگران نکنیم...

اگر تلاشی در جهت یاد آوری و مانایی یاد شهید در گستره ای عمومی صورت می گیرد ، لازم است به همه ی ۱۰۴ نفر پرداخته شود و الا حساب دارد و هر حسابی روز حساب...

بیاییم با تقسیم توانایی ها ، در کنار هم ، آنچنان که پنج شنبه ها در قطعه ی اصحاب رسانه گرد هم می آیید ، یاد همه ی بچه ها را زنده نگه داریم ، با این تلاش است که حقوق آن شهدای عزیز محقق خواهد شد و دل مادر شهیدی شکسته نخواهد شد...

به قول حاج حسن سلطانی ، دعای مادر شهید آدم را ابدی می کند...

التماس دعا