کمی صادقانه تر

یادداشت های سید محمد مهدی حسینی پارسا

اما! حالا دیگر ، دلیل تازه ای نیست!

دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۳۸۶ 14:14

خیل غباران را...

گره نخست!

آن چشم ها را نمی دانم! اما این چشم ها ، حالا از من ، دلیل تازه می خواهند...

Medal Of Honor : Airborne خرید پستی

بعدین گره!

اما بواقع باید چه کرد؟ در قبال این خیل بزغاله گانی که حالا می دانم بزها هم اعاده ی حیثیت خواهند کرد که چرا از ما مایه!

راست می گن بنده گان خدا! هر چه می شود ، به ناحق و به حق که نمی شه گفت! از عصبانیت و حتی گاهی با فکر ، این جانوران دوپای چشم سفید رو می بندن به جماعت شیرین زبانان و زیبا رویانی چون تبار بزغاله گان!

ببخشید این همه بی حیائی من رو که ناگزیر... ناگزیر...  بی ادبانه ترین لحظات عمرم رو ثبت می کنم! این به حساب کم آوردن و این قبیل حالات نیست بلکه شاید به نقطه ی جوش رسیده باشم! و شاید هم نه...  ، از فرط ناتوانی درک حقیقت هزیان می گم!

قیمت شأن آدمی ، هرچند خوب و یا هرچند بزغاله ای مثال همین بزغاله گان چند است تا بخرم!؟ نگو که حالا شان کسی رو نهی کردم!

یاد مرحوم احمد افتادم که گفت:

             تا دست تو را...

                          بدست آرم!

      چه کوه ها...    ،     دریاها....

                                      می بایدم گذشت...   ،   تا بگذرم!؟

   و به قول خودم:

               هان که تو آب حیات منی....

                            چونان که گر بنوشمت جاودانم و افسوس....

                                                   که جاودان نیستی!

و دوستی که گفت:  باید که امید به جاودان باشد که اگر به فنا پذیر تکیه کنی... فنا خواهی شد... دیر یا زود!

 

التماس دعا و بدرود

 

حسینی پارسا
بیوگرافی
چرا دلم نكند تب؟
زمان زمان عجيبي ست!
نفس نمانده به كامم، هوا هواي غريبي ست!
چه رسم عاشقي است اين انتظار مجازي!
تعارفات زباني ، حسابهاي رياضي!
چرا دلم نزند لك؟ ، سايه ها كه دو رنگند!
عشقها که دروغين ، دشنه اند و تفنگند!
آدمان نه آدم ، دوستان نه تب دار!
مشق هاي نه مشتاق ، قلب ها همه بيمار
چرا دلم نكند تب؟
زمانه خانه ي جنگ است
ماندنم ننگ است
نشان ، نشانه ي گندم
بيا دلم تنگ است...
بيا دلم تنگ است...

پارسا، 18 فروردین 87
آخرین نوشته‌ها
آرشیو موضوعی
نوشته‌های پیشین
دوستان
کدهای وبلاگ

پیشنهاد من برای میزبانی جوملا: